Müslüman ve Arap Amerikalılar artık kültürel hoşgörü ve dinler arası jestlerle tatmin olmuyor.
1 Kasım’da, İsrail’in Gazze’ye saldırısının üzerinden henüz bir ay geçmeden, Amerika Birleşik Devletleri Başkanı Joe Biden yönetimi İslamofobi ile mücadele için ulusal bir strateji duyurdu. Hareket, Müslüman karşıtı olayların ülke çapında arttığı bir dönemde geldi.
14 Ekim’de, altı yaşındaki Filistinli Amerikalı Wadea Al-Fayoume, Chicago’da bıçaklanarak öldürülürken annesi, ev sahiplerinin ırkçı saikli saldırısında ağır yaralandı. Beş gün sonra, 66 yaşındaki Sih Jasmer Singh, New York’ta “türbanlı adam” diye bağıran bir adam tarafından dövülerek öldürüldü. (Dindar Sihler sıklıkla Müslümanlarla karıştırılır.) 28 Ekim’de Müslüman Amerikalı doktor Talat Jehan Khan Teksas’ta bıçaklanarak öldürüldü.
Biden’ın girişimi, tipik olarak Yahudi karşıtlığını önleme politikalarının yanı sıra İslamofobi karşıtı önlemleri de benimseyen bazı ABD akademik kurumları tarafından da yansıtıldı. Stanford, Maryland Üniversitesi, Columbia ve Harvard bu tür girişimleri duyuran eğitim kurumları arasında yer alıyor.
Ancak Beyaz Saray’ın İslamofobi ile mücadele stratejisi yaygın bir küçümseme ve alayla karşılandı. X (eski adıyla Twitter) kullanıcıları, Başkan Yardımcısı Kamala Harris’in girişimle ilgili duyurusuna eleştiriyle yanıt verdi ve ABD’nin Gazze Şeridi’nde meydana gelen zulümlerdeki suç ortaklığına ilişkin soruları işaret etti. Kampüslerde Filistin yanlısı aktivizm ve savunuculuğa yönelik baskı, üniversitelerin İslamofobi karşıtı girişimlerini boşa çıkardı.
Bu tepkiler, Müslüman Amerikalıların sistemik siyasi talepleri hoşgörüsüzlük veya dışlamaya odaklanan taleplerle değiştirme girişimini giderek daha fazla reddettiğini yansıtıyor. Bu, Müslüman Amerikan savunuculuğunu ve örgütlenmesini siyasi eleştiri ve eylem yerine kültürel kabul veya dinler arası diyaloğa odaklanmanın şekillendirdiği son yirmi yılda bir kopuşu işaret ediyor.
Bu değişim, binlerce kişinin katıldığı ve gerçek bir Özgür Filistin mitingine dönüşen, öldürülen çocuk Wadea’nın cenazesinde açıkça görülüyordu. Konuşmacılar, ABD medyasındaki İsrail yanlısı eğilimi, ABD’nin İsrail işgal güçlerine zulüm yapmaları için verdiği açık çeki ve Gazze’de yaşayanların hayatını aksatan, yıllardır süren kuşatmayı kınadılar. Wadea’nın ölümü, Müslüman karşıtı bağnazlık veya nefret nedeniyle değil, ABD-İsrail ittifakında tüyler ürpertici bir iç parlama noktası olarak yas tutuldu.
Kasım ayında keffiyeh eşarpları muhtemelen saldırı için onları işaretleyen üç Filistinli üniversite öğrencisinin vurulmasının ardından da benzer bir pozisyon alındı. Saldırıyla ilgili soru sorulduğunda hayatta kalanlardan Kinnan Abdalhamid, kişisel deneyiminden ziyade Gazze’de kalıcı ateşkes çağrılarına odaklanılması gerektiğinde ısrar etti.
Saldırı sırasında belden aşağısı felç kalan Abdülhamid’in arkadaşı Hişam Awartani de yaşadığı çilenin Müslüman karşıtı hoşgörüsüzlük örneği olarak yeniden paketlenmesini reddetti. Awartani kendisinin “çok daha geniş bir çatışmada sadece bir kayıp” olduğunu söyledi. Büyüdüğüm Batı Şeria’da vurulmuş olsaydım, burada hayatımı kurtaran tıbbi hizmetler muhtemelen İsrail ordusu tarafından engellenecekti. Beni vuran asker evine gider ve asla mahkum edilmezdi.”
Bu arada Müslüman ve Arap toplulukları, ABD’nin İsrail’e maddi desteğine son verilmesi ve acil, kalıcı ateşkes çağrısında bulunan gösterilere kitlesel olarak katıldı.
Bu seferberlik, “teröre karşı savaş” yıllarında Müslüman çokkültürlülüğü üzerine yaptığım araştırmanın da gösterdiği gibi, son yirmi yılın dinamiklerinden çok uzak.
11 Eylül’ün ardından Müslüman Amerikalı kuruluşlar, toplulukları hakkındaki yanlış anlamalarla mücadele etmeyi amaçlayan kültürel ve davranışsal projelere giriştiler. Birçoğu Amerika’nın algılarını değiştirmenin (Hac veya Ramazan’ın önemini öğreterek veya başörtüsü hakkındaki stereotipleri çürüterek) ABD’deki Müslüman varlığını meşrulaştıracağına inanıyordu. Etnografik saha çalışmamda bana, ABD militarizmine ilişkin soruların gündeme getirilmesinin, Müslüman Amerikan meşruiyetine ilişkin kırılgan projeyi tehlikeye atacağı söylendi.
Bu yıllarda kültürel farkındalık etkinliklerinin çoğaldığı görüldü. Müslüman Öğrenci Dernekleri, yine Müslümanlar hakkındaki yanlış algıların düzeltilmesinin İslamofobi’yi yeneceği inancıyla üniversite kampüslerinde İslam Farkındalık Haftaları düzenledi. Her yıl düzenlenen Uluslararası Başörtüsü Günü, Müslüman kadınlarla dayanışma amacıyla gayrimüslim kadınları başörtüsü takmaya davet etti. Müzede Müslüman dünyasının buluşları sergileniyor.
Sih aktör Waris Ahluwalia’nın bir reklam kampanyasında yer aldığı Gap’in girişimi gibi çeşitlilik girişimleri büyük beğeni topladı. Reklamın yer aldığı bir reklam panosunun ırkçı grafitilerle tahrif edilmesinin ardından Gap, bunu Twitter banner’ı olarak kullanarak çeşitli oyuncu kadrosunu kutladı ve Sih ve Müslüman Amerika’da viral bir #thankYouGap kampanyasına ilham verdi.
Müslüman Amerikalı aktivistler aynı zamanda Müslüman-Yahudi ayrılıklarını diyalog ve dostluk yoluyla kapatmayı amaçlayan Salaam-Shalom Kardeşliği ve Müslüman-Yahudi ilişkilerini inşa etme görevini üstlenen NewGround: Değişim için Müslüman-Yahudi Ortaklığı gibi çeşitli dinler arası girişimlere de katıldı. Yahudi ilişkileri.
Müslüman Amerikalıların hepsi bu girişimleri benimsemedi. Çoğunlukla dışlanan bazı sesler, bu tür programları “inanç yıkama”, yani İsrail devletinin Filistin halkına yönelik sömürgeci şiddetinden dikkatleri dağıtmak için dinler arası diyaloğu kullanmakla suçlayarak sert eleştirilerde bulundu. Bu eleştirmenlere göre, hoşgörü ve anlayış saçmalıkları, Filistinlilerin mülksüzleştirilmesini bir görüş ve bireysel farklılıklar meselesine dönüştürürken, İsrail apartheid’ına karşı muhalefet, Yahudiler ve Müslümanlar arasındaki sözde “ilkel düşmanlık”la açıklanıyordu ve bu, sosyal değişim yoluyla aşılabilirdi.
Benzer kırılmalar, Beyaz Saray’ın her yıl düzenlediği ve Müslüman Amerikalı liderleri başkanla iftar yemeğinde bir araya getiren Ramazan yemeğinde de ortaya çıktı. Başkan Bill Clinton’ın yönetimi ilk Beyaz Saray topluluğu iftarını düzenledi ve o zamandan bu yana tüm başkanlar da aynısını yaptı. Hatta başkanlığı döneminde “Müslüman yasağı” çıkaran Donald Trump bile görev süresi boyunca etkinliğe ev sahipliği yapmıştı.
Bazıları Beyaz Saray iftarını Müslümanlar için Amerika’nın iktidar simsarlarıyla bağlantı kurma şansı olarak görürken, diğerleri katılımcıları Müslüman dünyasındaki darbelerin, suikast programlarının ve Müslümanların sistematik gözetimi ve sınır dışı edilmesinin mimarlarıyla ekmeğini bölüşmekle kınadı. Pek çok Müslüman Amerikalı kuruluş, Biden’ın İsrail’e yönelik politikalarını gerekçe göstererek 2021 Beyaz Saray iftarını boykot etti.
Bugün Müslüman ve Arap toplumları arasındaki bu çatlaklar kapanıyor. Müslüman Amerika, giderek artan bir şevkle, ABD’nin Orta Doğu politikasında bir değişiklik talebinde birleşiyor.
Müslüman ve Arapların özellikle Michigan gibi kilit eyaletlerde Biden’ı desteklemeyi reddetmesi Demokrat Parti liderlerini alarma geçirdi. Filistinli Amerikalı bilim adamı Steven Salaita şöyle yazıyor: “Benim görüşüme göre, Kasım ayı geldiğinde Arap Amerikalıların Biden’ın Siyonist soykırımını onaylamasını unutmasını bekleyen liberaller son derece yanılıyorlar.”
İnanç yıkama girişimlerinin reddedilmesi artık oldukça yaygın. Müslüman Amerikalılara, Filistin’in kurtuluşu için propaganda yapan gayrimüslim lejyonlar da katılıyor. İslamofobi konusunda daha renkli toplantı odaları veya hükümet irtibatları görmek yerine, artık kalıcı apartheid sistemine ve onun inkar edilemez etnik temizlik ve soykırım projesine göz kulak oluyorlar.
Biden’ın İslamofobiye karşı ulusal stratejisi Müslüman seçmenler arasında başarısızlıkla sonuçlandı. Bunun, bu oylama bloğunu iki partili seçimciliğin ötesine taşımak, bunun yerine üçüncü taraf seçeneklerini ve kitlesel hareket örgütlenmesini tercih etmek için yeterli olup olmayacağını zaman gösterecek. Ancak bu, artık kültürel hoşgörüyü ve dinler arası anlayışı imparatorluğun sorunlarına çare olarak kabul etmeyen Müslüman Amerikan bilincinde sarsıcı bir değişime işaret ediyor.
Bu makalede ifade edilen görüşler yazara aittir ve Al Jazeera’nin editoryal duruşunu yansıtmayabilir.
