Siyonist soykırımın anatomisi

7 Ekim’de Hamas savaşçıları Gazze hapishanesinin çitlerini aşarak en az yedi İsrail askeri tesisine ve çevredeki 20’den fazla yerleşim yerine koordineli bir saldırı başlattı. Saldırıda 1000’den fazla sivil ve askeri İsrail vatandaşının yanı sıra onlarca yabancı uyruklu da öldürüldü. Yaklaşık 240 kişi de esir alındı. Hazırlıksız ve kargaşa içinde yakalanan İsrail ordusu, saldırıya çılgınca karşılık verdi, ihlal edilen bölgelere ayrım gözetmeksizin ateş açtı ve bu süreçte Hamas savaşçılarıyla birlikte İsrailli esirleri de öldürdü. İsrail kuvvetlerinin kaybedilen tüm toprakları geri alması ve Gazze çevresinin güvenliğini sağlaması neredeyse bir gün sürdü.

Hamas’ın benzeri görülmemiş saldırısının ardından İsrail’in halkla ilişkiler aygıtı, korku ve öfkeyi kışkırtmayı amaçlayan bir yanlış bilgilendirme kampanyası başlattı ve doğrulanmamış vahşet propagandası yaymaya başladı. Bebeklerin “topluca kafalarının kesildiği”, “yakıldığı” ve “çamaşır ipine asıldığı” hikayelerini içeren kampanya, İsrail kamuoyundaki şokun soykırımcı kabileciliğe dönüşmesine yardımcı oldu ve dikkatleri İsrail’in siyasi, istihbarat ve askeri hatalarından uzaklaştırdı. saldırı ilk sırada yer alıyor. Kampanya aynı zamanda hükümetin yedek birimlerin kitlesel seferberliği için önemli halk desteği toplamasına da yardımcı oldu ve bu da Gazze Şeridi’nin geniş çaplı kara işgalini mümkün kıldı.

İsrail, Batı’daki, özellikle de Washington’daki emperyal sponsorlarının koşulsuz askeri, siyasi ve diplomatik desteğini aldıktan sonra, Hamas’a karşı koyma ve esirleri kurtarma bahanesiyle, o zamandan bu yana doğru bir şekilde yapay zeka güdümlü “kitlesel suikast” olarak tanımlanan şeyi başlattı. Gazze’de kampanya başlatıldı.

On hafta sonra, Gazze’nin büyük bir kısmı artık yok edildi, yaklaşık 20.000 Filistinli öldü ve çok daha fazlası hâlâ enkaz altında ve dünya gerçek zamanlı olarak yaşanan soykırımı izlemeye devam ediyor. Bu olayları davranışsal-sinirbilimsel bir mercekle incelemek, genel olarak Siyonist yerleşimci sömürgeci dinamiği ve İsrail’in Gazze’deki mevcut soykırım eylemlerinin ardındaki özel motivasyonların yanı sıra ileriye yönelik potansiyel yollar hakkında da fikir verebilir.

Siyonist propagandanın temelleri

Yahudi halkının tarihsel travmaya tepki olarak derin bir antisemitizm korkusu var. 19. yüzyılın sonlarında ve 20. yüzyılın başlarında, bu korku, zalimlere yönelik küçümsemeyle birlikte, çeşitli coğrafyalarda özerk Yahudi öz savunma gruplarının oluşmasına yol açtı.

Avrupalı ​​bir sömürge hareketi olan Siyonizm, bu dinamiğin potansiyelinin farkına vardı. Yahudilerin güvenlik ve öz savunma özlemlerini beyazların üstünlüğünü savunan, mesihçi ve faşist ideolojilerle birleştirdi. Bu sentez, Yahudi güvenliğini, bölgedeki yerli halkların yerinden edilmesi yoluyla Filistin’de dışlayıcı bir vatanın inşası ile eşitleyen yeni, milliyetçi bir Yahudi kimliğini doğurdu.

Yerleşimcilerin sömürgeci çabaları tipik olarak hedeflenen bölgeyi “ıssız” olarak ve mevcut sakinlerini ise herhangi bir toprağa layık olmayan insanlık dışı barbarlar olarak tasvir etmeye dayanır.

Bu tasvir Siyonistlerin, İsrail’in kuruluşunu bir halkın yok edilmesi olarak değil, “ormanda bir villa” inşası olarak tasvir ederek, Filistin’deki yerli nüfusu ahlaki kaygılar olmadan yerinden etmelerine olanak tanıdı.

Toprak ve kaynak hırsızlığına dayanan İsrail toplumunda, “meşru müdafaa” kisvesi altında (“İsrail Savunma Gücü”nde olduğu gibi) saldırgan saldırganlık, en başından beri ödüllendirildi ve güçlendirildi ve sonuç olarak yaşamın rutin bir parçası haline geldi. Siyonist liderler, Yahudi halkının geçmiş ve şimdiki olumsuz deneyimleriyle ilişkili korkuyu ve gaspçı travmayı yeniden canlandırarak, yerleşimci nüfusun saldırgan, yayılmacı, hegemonik, soykırımcı politikalara sürekli desteğini sağladı ve onların yolsuzluklarını ve diğer suç girişimlerini kamuoyunun incelemesinden korudu.

Siyonistler, İsrail’in şiddetli baskıcı statükoyu korumak ve yerleşimci kolonisinin topraklarını genişletmek için fırsatçı bir şekilde sömürge ideolojilerini Yahudilik ile birleştirdi.

Radikal, aşırı sağcı yerleşimciler, ilahi takdiri gerekçe göstererek Filistin topraklarındaki tepeleri ele geçirmeye, orada yaşayanları sürmeye ve yasadışı ileri karakollar kurmaya teşvik ediliyor. Bu ileri karakollar daha sonra İsrail ordusu tarafından güçlendiriliyor ve sonunda Siyonist devlet tarafından “yasallaştırılıyor”.

Şiddetli toprak hırsızlığını meşrulaştırmanın ötesinde, Siyonizm ile Yahudiliğin birleştirilmesi, Siyonizm’e veya İsrail’in Filistinlilere yönelik politikalarına yönelik herhangi bir eleştiriyi Yahudilere yönelik bir saldırı olarak eşitleyerek Yerli direnişini gayri meşru hale getirmeye hizmet ediyor. Dahası, emperyal güçler tarafından desteklenen işgalci yerleşimciler ile Yerlilerin işgal ettiği halk arasındaki toprak ve kaynaklar üzerindeki siyasi mücadeleyi, eşitler arasındaki sözde eski bir dini “çatışma” olarak tasvir ederek sömürgecilik karşıtı direnişi engelliyor.

Bu birleştirme, Siyonistlerin Yahudi mağduriyetini ele geçirmesini ve istisnaileştirmesini teşvik ediyor. İsrail hasbarası, Holokost’u benzersiz bir soykırım olarak sunarak Yahudilere özel kurban statüsü veriyor. Bu anlatı, Filistinli yerlilerin pahasına Yahudilerin güvenliğini sağlamak için inşa edilmiş bir “Yahudi devleti” olarak İsrail’e yönelik ayrıcalıkları, indirimleri ve ödenekleri meşrulaştırıyor. Özellikle Siyonist revizyonizm, Nazilerin komünistler, sosyalistler, Romanlar, engelli bireyler, LGBTQI ve Afrikalı Almanlar dahil olmak üzere diğer ezilen gruplara karşı işlediği suçları sıklıkla ihmal ediyor ve önemsiz gibi gösteriyor.

Siyonizmin liberal kanadı, hareketin gerici çekirdeğini aklamaya ve onun gerçek hedeflerini (yayılmacılık ve apartheid) gizlemeye hizmet ediyor. Yanıltıcı bir şekilde Liberal Siyonistler, Siyonizm’i demokratik, ilerici değerler ve insan haklarıyla uyumlu bir ideoloji olarak tasvir ediyor ve yanlış bir şekilde barışa, adalete ve Orta Doğu’yla tam entegrasyona gerçek bir bağlılık yansıtıyor.

Korku ve soykırım coşkusu

İsrail, 7 Ekim’e kadar kuruluş arzusunu destekledi; bir yandan sonsuz işgal doktrinini dayatırken, bir yandan da örtülü ve açık soykırım biçimleri arasında gidip geliyor; ikincisi, İsrail’in 2005’teki “geri çekilmesinden” bu yana Gazze’ye yönelik periyodik saldırılarına atıfta bulunarak genellikle “çimleri biçmek” olarak tanımlanıyor. kuşatılmış Filistin bölgesinden. Bu süre zarfında İsrailli Siyonistler, yakın komşuları yerine beyaz ABD ve Avrupa ve petrol/nakit zengini Körfez monarşileri ile güçlü bağlantılar ve özdeşleşmeyi teşvik ederek, modern, müreffeh, sözde demokratik bir tüketici cennetinde Filistin topraklarının ve kaynaklarının faydalarından yararlandılar. .

7 Ekim’de İsrail toplumunu yoğun bir korku ve şok sardı ve Benjamin Netanyahu’nun aşırı sağ hükümetine yolsuzluğa karşı artan muhalefeti bastırmak ve koalisyon üyelerini soykırım niteliğinde bir toprak gaspıyla memnun etmek için altın bir fırsat sundu.

İsrail’deki korku, militarizasyon, Filistin karşıtı anlatılar, direnişin “terörizm” olarak yeniden çerçevelenmesi, geçmişteki vahşetlerin hatırlanması, algılanan tehditlere odaklanılması ve ayrımcılığın (apartheid) teşvik edilmesi yoluyla sürdürülüyor. Kronik korku, Travma Sonrası Stres Bozukluğuna (TSSB) benzer semptomları tetikleyerek İsrail halkını “nefsi müdafaa” maskesi altında saldırganlığa yatkın hale getiriyor.

Korkunun, insanlık dışı propagandanın, saldırganlığın ödüllendirilmesinin ve yoğun apartheid’in zehirli karışımı, İsraillilerin Filistinlilere karşı empati eksikliğine yol açtı. Gazze çatışmasını “meşru müdafaa” olarak iddia etmelerine rağmen, İsrailli liderler açıkça Filistin toplumunu bir bütün olarak suçluyor ve esasen sivillerin toplu olarak cezalandırılmasını onaylıyor. İsrailli kurumsal liderler her gün Filistin kültürüyle dalga geçiyor ve Filistinlilere yönelik işkenceyi, yerinden edilmeyi ve yok edilmeyi teşvik ederek rahatsız edici bir soykırımcı zihniyeti ortaya koyuyor.

İleriye giden yol

7 Ekim’de, liberal/demokratik bir çerçeve içinde dikkatle inşa edilen artan soykırımın Siyonist cephesi çöktü ve İsrail’in soykırımcı ve faşist çekirdeğini açığa çıkardı. İsrail ve ötesindeki Siyonistler bu maskaralığın sona ermesinin yasını tutmadılar ve bunun yerine Filistinlileri hiçbir kısıtlama veya iddia olmaksızın öldürme ve yok etme yönünde yeni keşfettikleri özgürlüğü kutladılar. Bu gelişme yalnızca Filistin halkına yönelik bir yok etme tehdidi oluşturmakla kalmıyor, aynı zamanda İşgal Altındaki Topraklar yeni askeri teknoloji ve stratejilerin geliştirilmesi ve test edilmesi için bir laboratuvar olarak kullanıldığından, aynı zamanda Filistin’deki ezilen topluluklara karşı benzer şiddet eylemlerinin tırmanmasına da zemin hazırlayabilir. Küresel Güney’in yanı sıra BIPOC’a ve Küresel Kuzey’deki göçmen topluluklarına karşı.

İsrail’in Gazze’deki ve tarihi Filistin’in başka yerlerindeki soykırımcı davranışı, Stanford hapishane deneyinde ve Milgram itaat çalışmasında görülen modellerle örtüşüyor. İkincisinde, otoritenin etkisi altındaki kişiler diğer katılımcılara potansiyel olarak ölümcül şoklar uygulamıştı.

İsraillilerin saldırganlık bağımlılığından kurtulmaları için bir programdan arındırma ve sömürgecilikten kurtulma sürecinden geçmeleri gerekecek. Bu onların ülkelerinin tarihi ve doğası hakkındaki gerçekleri benimsemelerini, samimi sorumluluk üstlenmelerini, Filistinlilerin insanlığını tanımalarını ve onların acıları ve kötü durumları ile empati kurmalarını gerektirecektir. Baskıcı yapı Siyonizm bir kez parçalandıktan sonra etkili bir şekilde parçalanabilir ve empati kullanımı yoluyla yeniden insanileşme ve uzlaşma sürecinin yolu açılabilir. Kurtuluş, uzlaşma ve İsrail’in soykırıma yönelik şiddetine son verilmesi, yalnızca daha geniş solcu, ırkçılık karşıtı ve sömürgecilik karşıtı değerlerle uyumlu, kararlı ve sarsılmaz bir Siyonizm karşıtı çerçeve içerisinde gerçekleştirilebilir.

Merhum Filistinli şair Refaat Alarer’e ithaf edilmiştir.

Bu makalede ifade edilen görüşler yazara aittir ve Al Jazeera’nin editoryal duruşunu yansıtmayabilir.