İsrail’in Gazze Şeridi için ‘B Planı’

İsrail yetkililerinin, Hamas’ın güney topraklarına düzenlediği ve çoğunluğu İsrailli siviller olmak üzere yaklaşık 1.200 kişinin ölümüyle sonuçlanan saldırısına yanıt olarak Gazze’ye savaş başlatmasının üzerinden iki aydan fazla zaman geçti. İsrail’in aralıksız bombardımanı ve kara saldırıları tüm mahalleleri dümdüz etti ve üçte birinden fazlası çocuk olmak üzere 20.000’e yakın Filistinliyi öldürdü.

İsrail saldırısının beyan edilen hedefi, Hamas’ın bölgeden “ortadan kaldırılması”ydı, ancak bunun gerçekleştirilebilirliği, yabancı yetkililer ve analistler tarafından giderek daha fazla sorgulanıyor. Bunun yerine, Gazze’de yaşanan büyük çaplı yıkım ve iç iletişim, İsrailli yetkililerin peşinde olabileceği başka bir hedefe işaret ediyor.

İsrail İstihbarat Bakanlığı tarafından Ekim ayı sonlarında İsrail basınına sızdırılan bir belgede, Gazze’deki 2,3 milyon Filistinlinin Mısır’ın Sina Yarımadası’na zorla ve kalıcı olarak nakledilmesinin ana hatları çizildi.

Belgenin, İsrail askerlerinin ve yerleşimcilerin oradan çekilmesinden 18 yıl sonra Gazze Şeridi’ni yeniden kolonileştirmeyi amaçlayan Yerleşim Birimi – Gazze Şeridi adlı örgüt için oluşturulduğu bildirildi.

Ancak 1948’de yaşamıyoruz. Bugün, 75 yıl önce Filistinli nüfusun büyük bir kısmının İsrail milisleri tarafından topraklarından sürüldüğü gibi şehirleri ve köyleri yok etmek çok daha zor. Medyanın erişim alanı şimdikinden çok daha azdı. İsrailli yetkililer bu nedenle “B planı” diyebileceğimiz şeye, yani onbinlerce ton bomba atarak Gazze Şeridi’ni yaşanmaz hale getirmeye yöneldi.

Yeni strateji, okullar, üniversiteler, hastaneler, fırınlar, mağazalar, tarım arazileri ve seralar, su istasyonları, kanalizasyon sistemleri, elektrik santralleri, güneş panelleri ve jeneratörler dahil olmak üzere şeritteki yaşamı destekleyen sivil altyapıyı hedef alarak uygulanıyor.

Bu, Gazze’de gıda, su, elektrik ve ilacın kesildiği tam kuşatmaya paralel olarak yürütülüyor. İsrail ordusu, insani yardım kuruluşlarının, 1,8 milyonu ülke içinde yerinden edilmiş Filistin nüfusunun ihtiyaçlarını hiçbir şekilde karşılamadığını söylediği, günde birkaç kamyonun girişine izin veriyor.

Bu, insani “felaket”, “felaket”, “mezarlık” ve “cehennem” olarak birbirinin yerine geçen durumlarla sonuçlandı. Gazze’deki Filistinliler hayatta kalmanın eşiğine itilirken, yaygın salgın hastalıklar bazıları tarafından arzu edilen bir hedef olarak algılanıyor. İsrail Ulusal Güvenlik Konseyi eski başkanı Giora Eiland’ın iddia ettiği gibi: “Gazze Şeridi’nin güneyindeki şiddetli salgınlar zaferi yaklaştıracak.”

Gazze Şeridi yaşanmaz hale geldiğinde ve halkın gönüllü olarak bölgeyi terk etmekten başka seçeneği kalmadığında, bir sonraki adım, başta Mısır olmak üzere komşu ülkelerin onları “emmeye” hazır olmasını sağlamaktır. Bu, aralarında ulusal istihbarat teşkilatı Mossad’ın eski müdür yardımcısı Ram Ben Barak’ın da bulunduğu, İsrail’deki pek çok önemli şahsiyet tarafından açıkça ortaya konmuştur.

Ben Barak, İbranice attığı bir tweette, “ülkelerden oluşan bir koalisyon ve uluslararası finansmanın, ayrılmak isteyen Gazzelilerin absorbe edilmesine olanak tanıyacak şekilde inşa edilmesi” ihtiyacını ifade etti. [in those countries] vatandaşlığın kazanılması yoluyla”.

12 Kasım 1914’te ABD Başkanı Woodrow Wilson, ırksal eşitlik savunucusu William Monroe Trotter’a şöyle yazmıştı: “Ayrımcılık aşağılayıcı değil, bir avantajdır ve siz beyefendiler tarafından da böyle değerlendirilmelidir.” 100 yılı aşkın bir süre sonra İsrail’in, ayrımcılıkla daha az, etnik temizlikle daha çok ilgili olan planı da benzer terimlerle sunuluyor. Ben Barak’ın sözleriyle sınır dışı edilme bir “fırsat” [for Gaza residents] Onları canlı kalkan olarak kullanan Hamas korkusunun saltanatından kaçmak için”.

Tabii buradaki ironi, Filistinli sivillerin bizzat İsrail ordusu tarafından sıklıkla “canlı kalkan” olarak kullanılmasıdır. Ancak bunun da ötesinde, bu “iyiliksever yaklaşım”da “gönüllü” ayrılma vurgusunun yanı sıra, Filistinlilerin aslında sadece Arap olduğu ve bu nedenle kolaylıkla diğer Arap ülkelerine yerleşebilecekleri iddialarıyla zorla yerleştirme uluslararası toplum açısından daha kabul edilebilir hale getiriliyor. ülkeler.

İsrail, 1948’den sonra sınırları içinde kalmayı başaran 156.000 Filistinliyi (ve onların soyundan gelenleri) uzun süredir “Arap” olarak adlandırıyor ve onların Filistinli kimliğini inkar ediyor. Başbakan Binyamin Netanyahu’nun bir zamanlar iddia ettiği gibi, “Arap vatandaşlar [of Israel] 22 ulus devlet var. Başka birine ihtiyaçları yok.”

Cebelitarık Boğazı’ndan Hürmüz Boğazı’na kadar yerel halklara “Araplar” demenin Güney Afrika, Amerika Birleşik Devletleri, Kanada, Avustralya, Yeni Zelanda, İrlanda’dan insanlara hitap etmek gibi olacağını burada vurgulamak önemlidir. ve Britanya, kökenlerine bakılmaksızın “İngilizler”. Aynı dili paylaşıyorlar ama çok net kendilerine özgü tarihler, gelenekler ve kimlikler gösteriyorlar.

1000 yılı aşkın bir süre önce, Kudüslü coğrafyacı el-Mukaddasi (946-1000) kendisini bir Filistinli olarak algıladığını açık bir şekilde açıklamıştı: “Onlara bundan bahsetmiştim. [workers in Shiraz] Filistin’deki inşaatla ilgili olarak onlarla bu konuları görüştüm. Taş ustası bana sordu: Mısırlı mısın? Ben de şöyle cevap verdim: Hayır, Filistinliyim.”

Yüzyıllar sonra, 3 Eylül 1921’de Arapça yayınlanan Falastin gazetesinde yayınlanan bir başmakale şuna dikkat çekiyordu: “Önce biz Filistinliyiz, sonra Arapız.”

Bunlar, diğerlerinin yanı sıra, “Filistinli”nin açıkça bir kimlik belirteci olarak kullanıldığı yazılı kaynaklardan sadece iki örnek.

Batı Şeria’nın Ürdün tarafından işgal edildiği (1948-1967) yıllara baktığımızda, Filistinlilerin sadece “Arap” olmadığı daha da açık bir şekilde ortaya çıkıyor: o dönemde yerel halkın, özellikle de El Fetih’in karşı çıktığı bir işgal. Savaşçılar öyle bir noktaya geldi ki Kral Hüseyin sıkıyönetim ilan etmek zorunda kaldı.

Aynı dönemde Mısır kontrolü altında olan Gazze’de Filistinliler sert baskılarla karşı karşıya kaldı, vatandaşlık hakları reddedildi ve yerel yönetim üzerinde çok az kontrolleri vardı. Çoğu, Huj, Necd, Ebu Sitta, Mecdal, el-Jura, Yibna ve Bayt Daras dahil olmak üzere Gazze Şeridi çevresindeki köylerden İsrailli milisler tarafından sınır dışı edilerek, büyük ölçüde mülteci kamplarında olmak üzere çok kötü koşullarda yaşıyordu. Özellikle bu son üç köy, Hamas’ın üç kurucusu Ahmed Yasin, Abdülaziz el-Rantisi ve İbrahim el Yazuri’nin çocukken aileleriyle birlikte sürgüne gönderildiği köylerdir.

Bugün Gazze’den ve muhtemelen Batı Şeria’dan kitlesel olarak sınır dışı edilmelerine karşı sadece Filistinliler mücadele etmiyor, aynı zamanda İsrail’in onlara ev sahipliği yapması için baskı yaptığı komşu ülkeler de şiddetle direniyor.

Mısır Cumhurbaşkanı Abdülfettah el-Sisi defalarca ve açıkça “Filistinlilerin topraklarından sürülmesini” reddetti. Selefleri gibi o da Filistinlileri bir güvenlik riski olarak görüyor. Sina’ya sürülmeleri halinde yarımadanın Filistinli savaşçılar için bir operasyon üssü haline gelmesinden ve bunun Mısır’ı başka bir savaşa sürükleyebileceğinden korkuyor.

Ürdün aynı zamanda Filistinlilerin Batı Şeria’dan kendi topraklarına sürülmesinden de endişe duyuyor ve Kral Abdullah ve hükümeti buna karşı olduklarını açıkça ortaya koyuyor. Ürdün Dışişleri Bakanı Ayman Safadi’nin iddia ettiği gibi: “Ne yaparsan yap [Israeli authorities] istek. Gidin, Gazze’yi yok edin. Kimse sizi durduramaz ve işiniz bittiğinde biz [will not] pisliğini temizle.”

İsrail’in “B Planı”nı uygulayıp uygulayamayacağı gerçekten şüphelidir. 1950 yılında Birleşmiş Milletler binlerce Filistinlinin Gazze Şeridi’nden Sina Yarımadası’na yerleştirilmesini önerdi. Teklif, mültecilerin sert direnişiyle karşılaştı ve sonunda vazgeçildi. Bugün direniş her zamankinden daha şiddetli. Filistinliler “geçici”nin ne anlama geldiğini, yani kendileri için “geri dönüş hakkı” olmadığını biliyor ve topraklarında kalmaya istekli.

Bu makalede ifade edilen görüşler yazara aittir ve Al Jazeera’nin editoryal duruşunu yansıtmayabilir.