Çocukluğundan yeni çıkmış olan Shehab, hayatının temel taşı olan annesini kaybetmeyle mücadele etmek zorundadır.
Refah, Gazze Şeridi – 19 yaşındaki Shehab, sanki kendisine zarar verip vermeyeceğinden veya acısını paylaşmak isteyip istemediğinden emin değilmiş gibi kararsız bir şekilde kameraya bakıyor.
“Benim adım Şehab Ömer Ebu el-Hanud” diye başlıyor. “Annem öldü. Adı Ghada Youssef Ahmed Abu al-Hanud.”
Çok zayıf ve çocukluğundan yeni çıkmış, seyrek yüz kılları, düzensiz dişleri ve henüz büyümediği belirgin bir Adem elması var. Bu röportajın nedeni olan cümleyi söylerken bakışları dalgalanıyor.
Bu gönderiyi Instagram’da görüntüle
Çeviri: Son Veda
Geçtiğimiz Pazartesi günü Refah’ta bir hastane yatağında annesinin kefenli bedenine sarılan ve kefenden sızan kandan habersiz olan Şehab’ın fotoğrafı ve videosu sosyal medyada yankı bulmuştu.
Bir saatten fazla onu sımsıkı tutarak geçirdi, kimseye tepki vermedi, derin şokundan hiç kıpırdamadı.
Binlerce kişi onun kaybı ve acısını görünce etkilendi ve buna Son Veda adını verdi. Kısa sürede, onun çaresiz kucaklaşmasının yürek burkan bir müzik eşliğinde bir tablosu ve videosu haline getirildi.
Şehap
Shehab’ın saçları da kıyafetleri gibi iyi kesilmiş ve derli toplu; annesi Ghada ona çok iyi bakıyordu.
Belli ki “büyümeye” ve duygularını kontrol etmeye çalışıyor ama bu çabası annesini kaybetme hikayesini anlatmaya başladıkça hemen kendini göstermeye başlıyor.
Ona ne kadar bağlı olduğu, El Cezire’ye onun kendisi ve tüm aile için ne anlama geldiğini söylemeden önce bile açıkça görülüyor.
“O benim her şeyimdi” dedi. “O benim annem, kız kardeşim ve arkadaşımdı. Onsuz hayatın hiçbir anlamı yok.
Ramazan geliyor… annem olmadan. Sonra bayram… annem olmadan. Kimse benim yaşadıklarımı hissedemez.
“Bir anneye sahip olmaya hakkım var… annemle yaşamaya hakkım var.”
Ghada’nın kendisine ihtiyacı olan insanlara yardım etmek için her zaman orada olan, onlara herhangi bir kredi talep etmeden sessizce yardım etmekten memnun olan “insan biçiminde bir melek” olduğunu söyledi.
Bu meleğin onlardan alınmış olması hâlâ Şehab’ın kavrayışının ötesindedir ve Tanrı’nın iradesine teslim olmak ve Tanrı’nın iyiyi seçtiğini kendisine hatırlatmak onun için küçük bir tesellidir.
Al Jazeera ile konuşurken gözyaşlarını tutma çabası boşa çıkıyor, ela gözleri gözlerini kırpıştırırken doluyor ve parlıyor.
Gada
O gece 45 kişinin barındığı binada öldürülen tek kişi Ghada oldu.
Saldırıdan kısa bir süre öncesine kadar Tel as-Sultan’da anne ve babasının yanında kalıyordu ancak çocukları ve eşinin yanında olmak için Refah’a geri dönmüştü.
Dördü bir odada uyuyorlardı; ebeveynleri yatakta, Şehab ve küçük erkek kardeşi ise yerdeki şiltenin üzerindeydi.
İlk saldırı gerçekleştiğinde Shehab henüz uyumamıştı ve uyanıktı ve telefonunda geziniyordu, evin arkasına inip oradaki camiyi vurdu.
Herkes ayağa kalkıp odadan dışarı çıktı. Ancak annesi durakladı: evden çıkmadan önce isdal namaz elbisesini giymek istedi.
Başka bir darbe gelip herkesin üzerine enkaz yağmadan önce bornozu başının üzerine çekecek kadar zamanı bile yoktu.
Ortadan kaybolmuş gibiydi ve Shehab’ın dışarı çıktığına dair bir anlık umudu hızla suya düştü ve Ghada’yı üzerine düşen bir gardırobun altında buldular.
“Onun adını seslenmeye devam ettik, bizimle konuşması için yalvardık ama cevap veremedi. Çok ağır yaralandı” dedi Shehab.
Babası onu hastaneye götürmek için Ghada’yı omzuna aldı ama kapıda durmayı ve onun yapmaya çalıştığı gibi onu bornozla örtmeyi ihmal etmediler.
Hastane yaralı insanlarla dolup taşıyordu ama sonunda onu yaralıların tedavi edildiği çadıra götürecek bir sedye bulmayı başardılar.
Orada görevli doktor ona bir kez baktı ve hiçbir umut kalmadığını, ölen insanların cesetlerinin bulunduğu çadıra taşınması gerektiğini söyledi. Ghada hala nefes alıyordu ama doktor, hastanenin sahip olduğu kaynakları hayatta kalma olasılığı daha yüksek olan birine saklamak için acı verici bir karar vermiş gibi görünüyordu.
Aile, doktor yumuşayana ve onun tedavi çadırına geri götürülmesini ve damardan sıvı ve oksijen verilmesini emredene kadar protesto ederek ve bastırarak karşılık verdi. 40 dakika daha hayatta kalmayı başardı ve sanki söylemek istediği birçok şey varmış gibi ailesine baktı.
Onun için dua eden, ona sarılan ve kulağına fısıldayan Şehab, “annesi gidene, ruhu Allah’ın merhametine gidene” kadar annesinin yanında kaldı.
Yer değiştirme
Ebu el-Hanudlar Gazze Şehri’ndeki Shuhada Caddesi’nde yaşıyorlardı.
Çatışmalar onları Nuseyrat mülteci kampına, oradan da Refah’a itmişti.
Başlangıçta Nuseyrat’tayken Şuhada Caddesi’ne dönebileceklerini ummuşlardı, ancak durum hala dehşet vericiydi ve herkesin güneye doğru ilerlemeye devam etmesi gerektiğini duydular.
Böylece Refah’a doğru yola çıktılar.
Refah’ın güvenli bir bölge olacağının kendilerine söylendiğini hatırlayan Shehab’ın yüzü buruşuyor.
Masum öfkesiyle, “Hiçbir uyarı yapmadan camiyi bile vurdular” diyor.
